✍️ Մարտական Եղբայրություն միաբանության անդամ Աշոտ Տերտերյանը գրում է.

ՀԱԿ գլխավոր ներկայացուցիչներից մեկը հարցազրույց է տվել, որտեղ նորից ափսոսում է 2019-ի պլանը չստորագրելու համար։

Իհարկե ինքը ներկայացնում է, որ դա շատ լավ պլան էր, որովհետև հայկական վերահսկողության տակ էին մնում Քելբաջարը և Լաչինը։

Իրականում սկսած 1991 թվականից,Արցախի հարցով բանակցություններում առանցքային տեղ ուներ ռուսական զորքերի տեղակայումը Արցախում։ Ռուսական զորքերի տեղակայման բացասական հետևանքները մենք տեսանք 2020-ից սկսած։ Նույնը լինելու էր նաև 2019-ի պլանի դեպքում։ Սրա մասին ՀԱԿ-ը և նրանից հարցազրույց վերցնողները լռում են և խոսում են միայն Քելբաջարը հայերին մնալուց։

Մյուս կարևոր հանգամանքը Արցախի կարգավորումը ռուսական շահերի ոլորտում տեղավորելն էր։ Այսինքն Արցախի հարցի կարգավորման պլանը զուտ Արցախի հարցի լուծման պլան չէր, կամ հայ-ադրբեջանական կոնֆլիկտի, այլ այդ լուծումը պիտի բխեր ռուսական շահերից ու սպասարկեր ռուսական ավելի մեծ քաղաքականությունը Հարավային Կովկասում։ Սրա մասին ևս ՀԱԿ-ը լռում է։

Ընդամենը պետք է հարց տալ՝ հանուն ինչի էր Լավրովը անքուն գիշերներ անցկացնում և 2019-ի պլան գծում։

Մյուս կարևոր հանգամանքը՝ ուժային հավասարակշռության խախտումն է՝ հինգ շրջանների հանձնելուց հետո հայկական ուժային, բանակցային, աշխարհաքաղաքական դիրքերի թուլացումը։ Սրա մասին ՀԱԿ-ը ևս լռում է։

Մյուս կարևոր հանգամանքը՝ Ադրբեջանի հարավային կովկասում գերիշխանություն հաստատելու քաղաքականությունն է, ու ցանկացած կարգավորման պլան այդ համատեքստից կտրված ներկայացնելը՝ թե իբր Ադրբեջանը բարի երկիր էր և համաձայն էր հինգ շրջան ստանալուց հետո տխմարի պես սպասել թե երբ են Արցախի կարգավիճակի հարցը լուծելու, կամ ինչքան է ծաղկելու Արցախը։

Մյուս կարևոր հանգամանքը մոտալուտ Ուկրաինական պատերազմից առաջ՝ իր հարավը ապահովելու և լոգիստիկ ռեսուրսներ ունենալու նպատակով Թուրքիայի և Ադրբեջանի աջակցությունը ստանալն էր, որի դիմաց պետք էր Արցախը տալ Ադրբեջանին։ Սրա մասին 2019-ի պլամնը գովերգելիս նույնպես լռում է ՀԱԿ-ը։

Մյուս կարևոր հանգամանքը Ռուսաստանի աշխարհաքաղաքական դիրքերի թուլացման պայմաններում Արցախի վրա հարձակումներն էին Ադրբեջանի կողմից, որոնք իհարկե ավելի հաջող կլինեին 2019-ին հինգ շրջանները հանձնելուց հետո։

Այս շարքը կարելի է դեռ շարունակել։

Վերոնշյալի հիման վրա կարելի է եզրակացնել, որ 1997-ի, 2007-ի, 2011-ի, 2016-ի, 2019-ի պլանները ամենևին բաց թողնված հնարավորություններ չեն և դրանք պետք է դիտարկել ռուսական մեծ քաղաքականության համատեքստում, ինչպես նաև Ադրբեջանի՝ Հարավային Կոկասում գերիշխանություն հաստատելու ռազմավարության համատեքստում։

Սրա մասին ՀԱԿ-ը լռում է։ Լռում են նաև նրա այդ տեսակետը հայերի շրջանում պարբերաբար հնչեցնող մեդիառեսուրսները, որոնցից մեկին ուզում են փաթեթայի տարբերակով լուծել ոնց որ։